ผู้สถาปนา

เนื้อเรื่อง

“ จับตัวเจ้าหญิงไปที่มอร์ร็อก ” ชายชุดดำกล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้ง และเย็นราวกับน้ำแข็ง “ เจ้าจะต้องตาย ลูกแก้วพยากรณ์ ทำนายไว้แล้ว จะมีผู้กล้ามาช่วยเรา ” เจ้าหญิงตอบอย่างกล้าหาญ …
    “ เมื่อคืนเราฝันแปลกมากเลย วอร์ ” วิคเตอร์คุยกับเพื่อนของเขา ชื่อ วอร์ริเออร์ บราวน์ เพื่อนของเขาคนนี้รู้ทุกเรื่องเลยก็ว่าได้ นั่นก็เป็นเหตุหนึ่งที่เขาเล่าเรื่องนี้ “ นายฝันเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหญิงอะไรซักอย่างโดนจับตัวหรือเปล่า ” วอร์ริเออร์ ถาม “ เฮ้ย! ทำไมนายรู้ ” “ มันคงจะถึงเวลาแล้วสินะ ” (นายพูดอะไรกันแน่) วิคเตอร์คิด
    วาป !!! เกิดแสงสว่างจ้า
    “โอโฮ! ที่นี่สวยจัง ที่สอนมีแบบนี้ด้วยแฮะ ขนาดมาที่นี่ตั้งแต่เด็ก ยังไม่เคยเห็นเลย ” วิคเตอร์กล่าว
    “ มาแล้วสิน่ะ ท่านผู้กล้า ” วิคเตอร์หาที่มาของเสียง “ นายเป็นใคร ” เราชื่อ “ กาเดียล เป็นกุนซือแห่งเมืองปอนเทลร่า ” “ สายรายงานว่ากองทัพปีศาจไปถึงป่าเดวิลแล้วท่านรีบเข้าเถอะ กาเดียล ” นักรบชุดสีน้ำตาลกล่าว (พี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย งงไปหมดแล้ว) วิคเตอร์คิด “ ท่านผู้กล้ามาถึงแล้ว ” กาเดียลพูด นักรบผู้นั้นจึงหันมา “ วอร์นั่นนายใช่มั๊ย ” วิคเตอร์พูดกับนักรบผู้นั้น “ เปล่า ข้าชื่อ ดันแคน เป็นองครักษ์ของที่นี่ ” (วอร์ริเออร์ บราวน์ กับ ดันแคน แปลว่า นักรบสีน้ำตาล น่าประหลาดมาก) “ ท่านคงต้องรีบช่วยเจ้าหญิงของเราแล้ว ” กาเดียลจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง “..ในการเดินทางครั้งนี้หากต้องการสิ่งใด เราจะจักหามาให้ ”     “ แล้วเราต้องทำอะไรบ้าง ” วิคเตอร์ถามทั้งที่ยังงอยู่ กาเดียลจึงกางแผ่นที่ออกมา แล้วเล่าถึงการเดินทาง “ ข้าจะให้ดันแคนไปกับท่านเผื่อว่าจะช่วยท่านได้วันนี้ท่านคงเหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถอะพรุ่งนี้ค่อยออกเดินทาง ”
    วันรุ่งขึ้นพวกเขาก็เริ่มออกเดินทาง ด้วยยูนิคอร์น ที่กาเดียลหามาให้ ทำให้การเดินทางเป็นไปอย่างรวดเร็ว จนถึงป่าเดวิล ชายแดนเมืองมอร์ร็อค เป็นที่ซึ่งกาเดียลขอให้ปล่อยยูนิคอร์นกลับมา เพราะมันเป็นสัตว์ที่สูงส่ง ไม่สามารถเข้าถิ่นปีศาจได้ เขาจึงปล่อยให้มันเดินกลับไป “ ป่าเดวิลเป็นเหมือนกำแพงกำบัง และป้องกันผู้อื่น เข้ามาในอาณาเขต ” ดันแคนพูด “ ปกติมันรกมากๆ นี่คงเป็น เพราะกองทัพปีศาจเพิ่งผ่านไปแน่เลย ”
    ตูม! ตูม! ตูม! “ เฮ้ยเสียงอะไรน่ะ ” วิคเตอร์ถาม “ ข้าก็ไม่แน่ใจหรอก แต่อาจเป็นเดวิลดราก้อน ” แล้วเจ้าของเสียงก็มาถึง “ นี่สินะ เดวิลดราก้อน ผู้เฝ้าประตูมอร์ร็อก เราต้องฆ่ามันซ่ะก่อน ” พอเจ้ามังกรเห็น ผู้บุกรุกจึงพ่นไฟใส่ทั้ง ๒ ต้องรีบหลบอย่างพัลวัล ดันแคนจึงรีบบอกว่า “ ชาวเมืองฟอนเทลล่าฆ่ามันไม่ได้ ” (คงต้องเป็นเราสินะที่ต้องฆ่ามัน) วิคเตอร์คิดแล้วถามออไป “ แล้วต้องทำไง ” “ ตามตำนานเล่าว่าให้ใช้ดาบเดรโกเดทแทงที่หัวใจ ” เจ้ามังกรฟาดหางมาทางด้านวิคเตอร์ เขากระโดดหลบรวดเร็วอย่างหวุดหวิด “ แล้วดาบนั้นอยู่ที่ไหน ” “ ข้าเคยเห็นมันอยู่ในห้องศาตราวุธที่พระราชวังฟอนเทล ”วิคเตอร์ได้ยินแล้วแทบหมดแรง “ งั้นก็เผ่นเถอะ ” ดันแคนเห็นดังนั้นจึงเล่าต่อว่า “ ท่านก็เรียกดาบนั้นมาสิ ” วิคเตอร์ก็ไม่เชื่อนัก
    ตูม! ตูม! ตูม! มังกรกำลังตามมา เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เขาจึงร้องออกไป “ เราต้องการดาบเดรโกเดท เพียงครู่เดียว ”
    วู่.. วู่.. วู่..ว เสียงบางสิ่งพุ่งแทรกเสียงของมังกรมา “ นั่นไง ดาบมาแล้ว ” ดันแคน ร้องออกมา แม้ว่าวิคเตอร์จะงงมากแต่ก็รู้หน้าที่ เขาก็กระโจนไปคว้าดาบในเวลาเดียวกับที่มังกรมาถึง แล้วมังกรก็พ่นไฟ วิคเตอร์เอาดาบมากันไฟ มันจึงสะท้อนกลับไปยังเดวิลดราก้อน เจ้ามังกรร้องอย่างเจ็บปวด วิคเตอร์ได้โอกาสจึงรีบแทงดาบเข้าหัวใจมังกร มันจึงสิ้นใจทันที จากนั้นทั้งคู่ก็เลาะหนังมังกรเพื่อใช้เป็นเสื่อคุมปีศาจ แล้วเดินทางต่อ อาจเจอปีศาจบ้าง แต่ดันแคนก็สามารถขจัดได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่วิคเตอร์จะดึงดาบมาใช้เขาเดินทางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งออกจากป่าเดวิล “ มีปีศาจกองทัพใหญ่มากเกินไป ฆ่ารับมือไม่ไหว ” แล้วทั่ง ๒ ก็หลบอยู่หลังพุ่มไม้ “ ข้าว่าเจ้าหญิงที่ถูกขังบนหอยนั้นไม่เห็นจะมีอะไรเลย ” ปีศาจกำลังคุยกัน “ แต่ข้าว่ายัยเจ้าหญิงนั้นสวยดีหว่ะ ” “ เฮ้ยพวกแก๒ คนคุยอะไรกัน เดี๋ยวนายก็สั่งฆ่าหรอก ” “ นี่เราคงมาถึงปราสาทราชวงศ์อาวล์แล้ว ฟังจากที่พวกนั้นพูด เจ้าหญิงคงอยู่ที่ยอดหอคอยนั้น ” “ แล้วเจ้าจะขึ้นไปยังไง ” วิคเตอร์ถาม “ ไม่ใช่เราที่ขึ้นไป แต่ป็นท่านคนเดียว ท่านจงเรียกแหวนกำบังกายสำหรับตัวท่านและแว่นตาปีศาจสำหรับข้า แล้วข้าจะหาทางหนีทีไล่เอง ท่านคงต้องรีบ เพราะกำลังข้าอ่อนลงเรื่อยๆ ”
    วิคเตอร์ ขึ้นบันไดวนจนถึงยอดหอคอย ด้วยอำนาจแหวนจึงไม่มีใครเห็นเขา แล้าเขาก็พบผู้หญิงคนหนึ่ง เธองามมาก แล้วเธอก็พูดว่า “ เรารู้ว่าเป็นท่าน ท่านผู้กล้า แต่จงระวังตัวไว้ เพราะ อาวล์เล็กก็รู้เหมือนกัน ”
    ประตูเปิดออก อาวล์เล็ทเดินเข้ามา “ มาแล้วซินะ ผู้กล้าในคำทำนาย มาสู้กันเป็นไง ” แม้ว่าอาวล์เล็ทยังมองไม่เห็นวิคเตอร์ แต่เขาเดาทิศทางได้แม่นยำมาก
    ดาร์กแอ็ทแทร็ก!
                ลูกพลังกำลังปล่อยออกมาจากมือของอาวล์เล็ก ฟิว…ว โชคดีที่วิคเตอร์หลบทัน
    ดาร์กเวฟ คลื่นเสียงกำลังจะทำลายระบบประสาทของวิคเตอร์ แล้วเจ้าหญิงตะโกนให้เอาหนังมังกรมาบัง แล้วอาวล์เล็ทก็พูดด้วยท่าทีว่า “ นี่หรือผู้กล้าแห่งฟอนเทลร่า ทำไมเอาแต่หนีล่ะ ” ได้ยินเท่านั้นวิคเตอร์ใช้เดรโกเดทแทงอาวล์เล็ท  แต่มันกลับทำให้ดาบหายไปซะเฉยๆ แถมเจ้านั่นยังปล่อยพลังใส่วิคเตอร์จนบาดเจ็บด้วย แค่พลังลูกเดียวทำให้วิคเตอร์ถึงกลับกระอักเลือดและมีบาดแผลเต็มตัว เขาจึงร้องออกไปว่า “เราต้องการอะไรก็ได้สำหรับจัดการเจ้าบ้านี่” ไม่นาน ซักครู่ก็มีกระจกลอยมา(จะบ้ากันใหญ่แล้วกระจกเอามาทำไมฟะ) วิคเตอร์คิด แล้วเขาก็นึกได้ว่ากาเดียลบอกว่า ราชวงศ์อาวล์เป็นเผ่าพันธุ์นกฮูก แล้วเจ้านี่ก็ชื่ออาวล์เล็ท ก็แปลว่า ลูกนกฮูก เขาจึงมองรอบๆหน้าต่างทุกบานถูกปิด แต่…ตรงนั้นมีแสงลอดเข้ามา เขาจึงเอากระจกไปรับแสงนั้นและสะท้อนไปยังตัวอาวล์เล็ก ในขณะที่ไม่ระวังตัว จนต้องปิดตา จากนั้นก็มีธนูลอยมาอยู่ในมือวิคเตอร์
    เขาจึงยิงธนูไปทันที  ร่างอาวล์เล็กถึงกับแหลกสลายไป ปราสาททั้งหลังเริ่มสั่นคลอนกำลังจะทรุด  “พาเจ้าหญิงมาที่หน้าต่างเร็วท่านผู้กล้า ขึ้นมาบนพรมนี่ ปราสาทกำลังจะพังแล้ว”  เสียงของดันแกนนี่ วิคเตอร์จึงช่วยเจ้าหญิงขึ้นไปบนพรม และในขณะที่เขากำลังปีนขึ้นไปนั้น นกฮูกนับร้อยตัวบินมาจากที่ใดไม่ทราบกำลังรุมจิก…ตี…และกินเนื้อที่อาบเลือดของเขา เขาไม่มีแรงอีกต่อไปแล้ว วิคเตอร์จึงปล่อยมือจากพรมที่กำลังลอยไปที่เมืองฟอนเทลร่าปล่อยให้ตัวเองตกลงไปยังซากปราสาทราชวงศ์อาวล์

    บัดนี้ ชาวฟอนเทลร่า เข้าใจว่าเมื่อเจ้าหญิงเสด็จกลับมาพวกเขาคงปลอดภัยแล้ว  แต่ไม่มีใครรู้ว่าหรอกว่า ผู้สถาปนาราชวงศ์อาวล์เกิดจากมนุษย์ที่ถูกนกฮูกกินเลือด …